ستاره دنباله دار یک جرم آسمانی یخی است که دور خورشید می گردد. بیشتر ستاره های دنباله داری که از زمین دیده می شوند، در مدارهایی بلند و بیضی شکل دور خورشید می گردند. ستاره دنباله دار از یک هسته (متشکل از خاک، گرد و غبار و گاز و یخ) تشکیل شده که به وسیله یک جو ابری به نام کما (بخارآب، دی اکسید کربن و گازهای دیگر) و یک یا دو دنباله بلند (ساخته شده از گرد و غبار و گازهای یونیزه شده) احاطه شده. دنباله موقعی که ستاره دنباله دار به خورشید نزدیک است، بزرگ می شود.
دنباله بلند یونی ستاره دنباله دار به خاطر نیروی بادهای خورشیدی همیشه از خورشید دورتر قرار می گیرد. بلندی دنباله می تواند به 250 میلیون کیلومتر برسد و بیشترین چیزی که ما از یک ستاره دنباله دار می توانیم ببینیم همین دنباله است. ستاره های دنباله دار فقط وقتی که نزدیک خورشید و در مدارهای بیضی هستند، قابل دیدن هستند.
بیشتر ستاره های دنباله دار به قدری کوچک یا به قدری ضعیفند که بدون تلسکوپ دیده نمی شوند. اما بعضی از ستاره های دنباله دار چند هفته با چشم غیرمسلح قابل دیدن هستند. علت قابل دیدن بودنشان این است که از نزدیک خورشید عبور می کنند. ما به خاطر این می توانیم ستاره های دنباله دار را ببینیم که گاز و گرد و غباری که در کما های آنها هستند و همچنین دنباله ها، نور خورشید را بازتاب می دهند. همچنین گازها انرژی ای را که از خورشید جذب کرده اند آزاد می کنند که این باعث می شود تابناک و درخشان شوند.
ستاره شناسان ستاره های دنباله دار را بر این مبنا طبقه بندی می کنند که چقدر طول می کشد آنها دور خورشید بگردند. آنهایی که در دوره کوتاه تری دور خورشید می گردند کمتر از 200 سال طول می کشد تا یک دور گردششان به دور خورشید را کامل کنند. در حالی که 200 سال یا بیشتر زمان می برد تا آنهایی که مدت بیشتری طول می کشد تا به دور خورشید بگردند یک دور گردششان را کامل کنند.
ستاره شناسان باور دارند که ستاره های دنباله دار، از مجموعه ای از گاز، یخ، سنگ و گرد و غبار تشکیل شده اند که حدود 4.6 میلیارد سال پیش سیاره های خارجی تر هم از آنها درست شده اند. بعضی از دانشمندان باور دارند که ستاره های دنباله دار در ابتدا مقداری آب و مولکول های با پایه کربن را به زمین آورده اند که زمینه حیات در زمین را به وجود آورده.
هسته: هسته ستاره دنباله دار عبارت از یک توپ یخی و ذرات گرد و غبار سنگی است و به طورکلی شبیه یک گلوله برفی کثیف است. یخ به طور کلی از آب یخ زده تشکیل شده. اما ممکن است شامل مواد یخ زده دیگر مثل آمونیاک، دی اکسید کربن، مونوکسید کربن و متان هم باشد. دانشمندان باور دارند که هسته بعضی از ستاره های دنباله دار ممکن است نازک و شکننده باشد چون چندین ستاره دنباله دار بدون دلیلی که مشهود باشد از هم پاشیده اند. ولی به هر حال هسته حتی اگر خیلی کوچک هم باشد، با این همه بیشتر جرم ستاره دنباله دار را در خود دارد. پهنای هسته بیشتر ستاره های دنباله دار ده مایل (16 کیلومتر) یا کمتر از این است. ولی قطر بعضی از آنها هم حدود یک میلیون مایل یا 1.6 میلیون کیلومتر است.
کما: کما فضایی تقریباً از گاز است که هسته را احاطه کرده است و حدود یک میلیون کیلومتر عرض دارد. هنگامی که ستاره دنباله دار به منظومه شمسی داخلی تر نزدیک می شود، گرمای ناشی از خورشید مقداری از یخ روی سطح هسته را بخار می کند و ذرات گاز و گرد و غبار را به فضا بیرون می دهد. این همان کماست. کما ازترکیب بخار آب، گاز دی اکسید کربن، آمونیاک، گرد و غبار و گازهای طبیعی که از هسته خاکی تصعید شده، تشکیل شده. کما و هسته سر ستاره دنباله دار را تشکیل می دهند.
دنباله یونی: دنباله ای که از گازهای یونی است. باد خورشیدی بعضی از گازها را به یون تبدیل می کند. جریان این یون ها از کما دور می شود و یک دنباله یونی را به وجود می آورد. دنباله یونی به خاطر وجود بادهای خورشیدی (بادهای خورشیدی یون هایی هستند که با سرعت بالا از سمت خورشید جریان پیدا می کنند) که آنها را دفع می کند، همیشه رویش را از خورشید بر می گرداند. وقتی که ستاره دنباله دار به خورشید نزدیک می شود، دنباله یونی عقب می ماند و وقتی که ستاره دنباله دار خورشید را ترک می کند، دنباله یونی به جلو می رود. هنگامی که دنباله از خورشید دور می شود، از بین می رود. طول دنباله ستاره دنباله دار می تواند به بیش از 100 میلیون کیلومتر هم برسد.
دنباله گرد و غبار: امواجی که از خورشید ساطع می شود، ذرات گرد و غبار را از کما دور می کند. این ذرات دنباله ای به نام دنباله گرد و غباری را تشکیل می دهند.
مدار ستاره دنباله دار
ستاره های دنباله دار در مدارهای بسیار بیضی شکل دور خورشید می گردند. سرعت آنها وقتی که نزدیک خورشیدند خیلی زیاد می شود. ستاره های دنباله دار وقتی روشن می شوند که به خورشید نزدیک می شوند و تبخیر می شوند وگرنه ستاره های دنباله دار در قسمت بیشتر مسیر مدارشان تاریک و غیر قابل دیدن هستند.
بعضی از ستاره های دنباله دار با خورشید برخورد می کنند یا آن قدر به خورشید نزدیک می شوند که می سوزند.
یک نظریه جدید می گوید که ستاره های دنباله دار با ترکیب آب یخ زده زمین را بمباران می کنند. این گلوله های برفی در جو بخار می شوند و به بخار آب زمین اضافه می شوند و به محیط زمین می آیند.
به طور کلی باور بر این است که ستارگان دنباله دار ترکیباتی از ماده پایه ای برای زندگی را دارند. این مواد در تشکیل ستارگان و سیارات مورد استفاده قرار گرفته اند. به عنوان مثال عناصر غنی از پایه کربن احتمالاً کلیدهایی درباره طبیعت مواد سازنده منظومه شمسی ما به دست می دهند. اما مهم تر از آن این است که شواهدی وجود دارد که بر اساس آن ستاره های دنباله دار آب را به زمین آورده اند و زندگی را بر روی زمین امکان پذیر کرده اند.
