جهان بینی های پیش از فلسفه

نیاز آدمی به جهان پیرامونی، به مثابه منبع زندگی مادی از یک سو و ناتوانی اش در تحقق بخشیدن به همه آرزوهای خود به سبب مقاومت نیروهای طبیعت از سوی دیگر، تصویری واژگونه و تحریف شده از واقعیت جهان پیرامونی، در اندیشه و ذهن او پدید می آورده است. از این رو کوشیده ناتوانی خود را از راه دیگر یعنی از راه درون ذهنی جبران کند و به سخن دیگر از راه درونی پیوندهایی با طبیعت استوار سازد. طبیعت و نیروهای آن در ذهن آدمی بازتابی از شکل زندگی خود وی بوده است.