میان پرده ها (اینترلود) اصطلاح غیر دقیقی است زیرا این اصطلاح تقریباً به تمام نمایشنامه هایی که در قرون وسطا ارائه می شدند اطلاق می گردید. امروزه این اصطلاح در مورد نمایشنامه هایی به کار می رود که ابتدا در مکان های سربسته و به عنوان بخشی از سرگرمی حکام، نجیب زادگان و با تاجران ثروتمند ارائه می شدند. لذا این نام احتمالاً مربوط به نمایش هایی است که در فاصله نمایش های دیگر در ضیافت های درباری عرضه می شدند.
میان پرده اشکال گوناگونی داشت: مذهبی، اخلاقی، فارس و تاریخی و غالباً با رقص و آواز همراه بود. از آنجا که میان پرده در تالارهای پرجمعیت و شلوغ ضیافت ها برپا می شد، معمولاً شخصیت های معدود و صحنه آرایی محدودی داشت.
ظهور میان پرده نیز همچون نمایش های اخلاقی با رواج بازیگران حرفه ای هم زمان است. از سده یازدهم به بعد اکثر نمایش دهندگان حرفه ای را با عنوان عمومی خنیاگران می شناختند و از محبوبیت آنان در میان نجیب زادگان و روحانیان در سراسر اروپا گزارش های متعددی وجود دارد.
در طول سده چهاردهم هنگامی که بازرگانان ثروتمند هم چشمی با نجیب زادگان را آغاز کردند، تقاضای نمایش های سرگرم کننده فزونی گرفت و خنیاگران در شهرهای بزرگتر اقامت دائمی گزیدند.
در سال 1350 بسیاری از نجیب زادگان خود صاحب شرکت های نمایشی بودند. در سده سیزدهم کوشش هایی به عمل آمد تا خنیاگران بر طبق تخصصی که داشتند طبقه بندی شوند اما تا پایان سده پانزدهم بازیگری هنوز به عنوان فعالیتی متمایز از خنیاگری شناخته نمی شد و خنیاگری خود از آن به بعد به کلی یک سرگرمی موزیکال محسوب گردید.
هنگامی که بازیگران از گذران زندگی خود در وابستگی به یک خانواده نجیب زاده مطمئن شدند، گروه های نمایشی بسیاری به عنوان خادمان شاهان یا لردهای بزرگ تشکیل شدند. در انگلستان ریچارد سوم و هنری هفتم هر کدام یک گروه نمایشی داشتند.
در سال 1500 گروه های مشابهی به وجود آمدند و هنگامی که ارباب به وجودشان نیازی نداشت، اجازه داشتند تحت نام ولینعمت خود سفرهای نمایشی بکنند. هنگام سفر نمایشی، این گروه ها باید اعتبار نامه خود را به شهرداران شهرها تقدیم می کردند و یک بار هم نمایش را در مقابل شهردار و اعضای انجمن شهر اجرا می کردند و در صورت تصویب می توانستند در ازای دریافت پول در تالار عمومی و قهوه خانه ها یا در گرین (اتاق سبز) نمایش بدهند.
بازیگران حرفه ای به رغم اهمیتی که به دست آورده بودند، در مقابل اجرا کنندگان غیر حرفه ای ارزش کمتری داشتند تا اینکه درام مذهبی و به تبع آن بازیگری غیر حرفه ای، در طول نیمه دوم سده شانزدهم از رونق افتاد.
اینکه بازیگران حرفه ای تنها در پایان سده پانزدهم پیدا شدند، دلیل دیگری است بر این امر که پیش از 1500 تعداد میان پرده ها بسیار کم بوده است.
قدیمی ترین میان پرده موجود انگلیسی نمایشنامه فولگنس و لوکرس اثر هنری مدوال است که تاریخ 1497 را بر خود داد اما نمونه های متعلق به سده شانزدهم بسیار فراوانند.
رایج ترین مکان نمایش میان پرده ها تالار بزرگ خانه های نجبا بود. این تالارهای بزرگ الگویی استانده داشتند: در یک طرف تالار سکوی مرتفعی ویژه نشستن نجیب زاده، خانواده او و دوستان نزدیکش قرار داده می شد و در طرف مقابل آن، صحنه قرار می گرفت.
صحنه دیواری داشت که تالار ضیافت را از آشپزخانه جدا می کر، صحنه معمولاً دو یا سه در داشت و در بالای آن ایوانی قرار داشت که محل استقرار نوازندگان بود، در دو طرف تالار و گاه در مرکز آن، برای میهمانان کم ارج تر میزهایی در نظر گرفته می شد.
این ترکیب در همه نمایش هایی که در میهمانی ها برپا می شدند، رایج بود. گاهی نیز به جای میزهای وسط تالار، جایگاهی برای تماشاگران دیگر ساخته می شد.
پس زمینه اصلی صحنه را پرده هایی تشکیل می داد که هر یک نماینده یک عمارت یا در ورودی صحنه به حساب می آمد. در صورت وجود ایوان نوازندگان، ایوان نیز جزیی از صحنه محسوب می شدند. در دربار معمولاً عمارت های مجللی به کار می رفت اما در خانه های نجبا همان دیوار مقابل به جای صحنه گرفته می شد.
درباره ساختن صحنه های نمایشی تا بعد از 1550 سندی در دست نیست، آنچه می دانیم آن است که بازیگران در کف تالار بازی می کردند. فضای نمایش عموماً کوچک بود و چنانکه از متن بعضی نمایشنامه ها مشهود است گاه تماشاگران نیز در نمایش شرکت داده می شدند.
غالب میان پرده ها برای گروه های کوچک نوشته شده اند. در صفحه عنوان نمایشنامه گریسل صبور نوشته فیلیپ، چاپ انگلستان، ذکر شده است که این نمایش توسط هشت بازیگر قابل اجرا است. در متن چاپ شده نمایشنامه مریم مجدلیه و ثروت و سلامت نوشته لوییس ویگر توضیح داده شده که برای یک گروه چهار نفره بازیگران مناسب است.
در صفحه عنوان نمایشنامه کمبیس یا کمبوجیه اثر پرستون شرح داده شده که چگونه ایفای نقش 38 شخصیت نمایشنامه را می توان به هشت نفر سپرد.
بیشتر بخوانیم:
بازیگران و بازیگری در نمایش های قرون وسطی
شرایط بازیگران در اسپانیا تا سال 1700 میلادی
رقابت هنر نمایش با گلادیاتورها در روم باستان/ ساخت کولوسئوم
آغاز تئاتر و درام در یونان باستان
لوپه د وگا نویسنده اسپانیایی و هم عصرانش
