با فاصله چهارساعت رانندگی از جنوب لیما در پرو، جزیره پاراکاس، قرار گرفته است که بخشی محافظت شده از نظر محیط زیست می باشد و افراد در آنجا می توانند زندگی حیات وحش را ببینند مانند شیرهای دریایی و همچنین تعداد زیادی از انواع مرغات دریایی. این مکان به سبک اعجاب انگیزی از لحاظ منابع خوراک دریایی غنی می باشد و منابع آب زیرزمینی فراوانی در زیر ماسه های صحرا یافت می شود.
بنابراین به نظر می رسد مکانی بسیار عالی برای زندگی مردمان باشد. ابزار سنگی از انواع مختلف و شکل های گوناگون در آن منطقه یافت شده است و آنالیزهای سریع قدمت منطقه را حدود 8000 سال براورد می کند.
یکی از بزرگترین باستان شناسان اهل پرو، جولیو تلو است که مطالعاتی درباره این منطقع در سا ل1928 کرده است و حفاری هایی در شمال جزیره انجام داد، در مرکز حفره قرمز رنگ نیم دایره ای که در آنجا واقع شده بود.
او در حفاری هایش قبرستانی بسیار استادانه و وسیع یافت که هر قبر دربردارنده یک خانواده کامل بود که هرکدام با زرق و برق در لایه هایی پیچیده شده بودند و لباس های رنگی کتان بر تن داشتند او همچنین قنات ها و خانه هایی را یافت که با ماسه پوشیده شده بودند. تعداد این اکتشافات بسیار بسیار متعدد بود و این دهکده در حدود 1 تا 2 کیلومتر امتداد داشت.
اما جالب ترین یافته ها جمجمه ها بودند که به سبکی خارق العاده دراز بودند. اسم علمی این پدیده دلیکوسفالی می باشد. اکثر جمجمه ها در این حالت بودند و این نتیجه بستن سر به نظر می آمد. این نتایج چگونه به دست آمده اند؟
جمجمه یک نوزاد تازه متولد شده بسیار نرم است و تا چند ماه در این حالت می ماند.
با بستن یک طناب دور جمجمه و قرار دادن یک صفحه در پشت سر و حتی جلوی آن می توان شکل جمجمه را تغییر داد. روش هایی که آن زمان برای تغییر شکل جمجمه به کار می رفتند به مدت 6 ماه تا 3 سال استفاده می شدند مانند این تکنیک هم اینک در نوزادان کنگو از آفریقا و جزایر جنوب اقیانوس آرام یافت می شود.
در قرن بیستم این پدیده در مصر یافت شد و نیز در سودان و سوریه و عراق و شوروی. جزیره مالت هم مانند بسیاری از مناطق بولیوی و پرو و نیز مکزیک نیز شاهد چنین یافته هایی بودند.
آنچه که با این تکنیک قادر هستند انجامدهند این است که می توانند شکل جمجمه را تغییر دهند اما شکل جمجمه را و نه اندازه اش را...
تلو در حدود 90 استخوان جمجمه را در منطقه کلرادو یافت که در قبرستان پاراماس مدفون بودند که حجم مغزی آنها بزرگتر از معمول بود و در برخی موارد 5/2 برابر مغز انسان های مدرن امروزی بود.
چگونه این امر امکان دارد؟ همانطور که ذکر شد دفرمه کردن جمجمه می تواند شکل آن را تغییر دهند و نه سایز آن را، چه برسد که حجم ان را دو برابر هم بکند.
این بدان معناست که ما با دو پدیده روبرو هستیم: بزرگ شدن به وسیله بستن جمجمه و بزرگ شدن ژنتیکی.
جمجمه های پاراکاس بزرگترین نمونه های یافت شده در دنیا می باشند اما آنها از کدامین موجودات ریشه می گیرند؟
تصور اینکه این پدیده ناشی از هیدروسفالی یا جمع شدن آب در جمجمه باشد یا دیگر شرایط بالینی به علت وجود در حداقل 90 جمجمه یافت شده مردود است و هنوز ما نمی دانیم چه تعداد از این جمجمه ها یزر زمین مدفون هستند یا در کلکسیون های شخصی و موزه های مختلف وجود دارند.
درست است که هیدروسفالی سر را بزرگ می کند اما در آن حالت سر بیشتر پهن می شود تا دراز.
تلو معتقد است که مقبره های پاراکاس متعلق به تمدن چاوین می باشد که بیشتر به کار کوزه گری و حکاکی می پرداختند. البته طبق اطلاعاتی که در دست است، هیچ جمجمه ای درازی در منطقه زندگی چاوین ها یافت نشده است (در شمال لیما) پس ما هنوز به پاسخ مبدا این جمجمه ها نرسیدیم.
منشأ چاوین ها 3000 سال پیش می باشد. مردم پاراکاس که در ماسه ها یافت شدند ماهیگیر بوده اند و فضله های باستانی آنها در لایه های دریا کشف شده است.
هیچ نمونه واقعی و وسیع از کربن 14 در سایت باستانشناسی اندازه گیری نشد و تلو این کار را فراموش کرد و تا سال 1940 این کار صورت نپذیرفت و مطالعات وی به دست فراموشی سپرده شد و قسمت هایی از آن سایت باستان شناسی بعد از تلو به زیر ماسه ها رفت.
این یک فرضیه اثبات نشده است که پاراکاس زادگان یک تمدن اولیه ماهیگیر بوده اند. فرضیه اتصال فرهنگ پاراکاس و چاوین که توسط تلو مطرح شد زیاد معتبر نمی باشد چرا که بزرگی جمجمه در چاوین خیلی دیده نمی شود.
جوان ناوار، صاحب و سازنده موزه محلی این منطقه که به عنوان موزه تاریخ پاراکاس معروف است کلکسیون جالبی از تمامی فرهنگ هایی که گفته می شود در این منطقه می زیسته اند جمع آوری کرده که پاراکاس، نازکا، چینکا و اینکاها را در بر می گیرد. او در کلکسیون اش از سنگ های قدیمی گرفته تا استخوان های جمجمه را دارد. او معتقد است جمجمه ها حداقل بیش از 3000 سال قدمت دارند.
اعتقادبر این است که مردم پاراکاس قبل از مسیح منسوخ شدند و جای خود را به تمدن نازکا دادند که تمدن بزرگی بودندکه پس از آنها در آن مکان می زیسته اند و از آن منطقه پراکنده شدند و نام خود را نیز پراکنده کردند.
معمای تغییر شکل جمجمه ها در کتاب پرفروش انسان کانادایی/پروئی برایان فاستر با عنوان شهرهای گمشده مطرح شده است. در کتابی پر از عکس های عجیب و مجموعه ای از عکس های رنگی چیلدر و فراستر ما را به پرو، مالت، مصر و شیلی، چین و مکزیک می برند و به دنبال جمجمه های بزرگ شده عجیب می گردند و دیگر مدل های تغییر شکل جمجمه را دنبال می کنند.
قطعات گمشده این معما که چرا افراد باستانی جتی در جزیره های دور افتاده و صلح جو از بستن سر برای تغییر شکل و دراز کردن جمجمه استفاده می کردند هنوز مبهم است.
فاستر و چیلدر این موضوع را کتاب شان مطرح کرده اند که تغییر شکل جمجمه در سراسر قاره ها توسط گروه های خاصی انجام میشد که می خواستند از اجداد پیشرفته شان تقلید کنند. این سفری دیوانه کننده به گذشته شگفت انگیز انسان ها در کره زمین است.
البته رسم بستن سر دیگر منسوخ شده بود و ژن جمجمه دراز در مردم پاراکاس به مرور زمان کمتر و کمتر شده است تا از نژاد آنها خارج شده است.
مردم پاراکاس در آن سرزمین ها تا ظهور قبیله نازکا مشغول بوده اند حتی ممکن است مجسمه های حیوانات قوم نازکا از ایده های آنها الهام گرفته شده باشد. یکی از معروف ترین مجسمه ها فضانورد نام دارد و آن یک انسان با شکلی معمولی نیست و شکل سری غیرطبیعی دارد. حالا این یک اثر هنری صرف است یا الهام گرفته شده از موجودی واقعی هنوز معلوم نیست.
تنها راه برای بازسازی دوران واقعی مردم پاراکاس و یافتن منشأ ژنتیکی آنها آنالیز DNA استخوان های جمجمه می باشد. خوشبختانه جوان ناوارو کلکسیونی غنی از جمجمه های دراز را در اختیار دارد و اخیرا آنها را در موزه اش به نمایش گذاشته است.
همان گونه که ذکر شد پدیده جمجمه های دراز مختص منطقه پاراکاس نیست. مصری ها در عهد فرعون آخن آتون چنین عملی را با جمجمه هایشان انجام می دادند همچنین این پدیده در مالت، مدیترانه و مکزیک نیز دیده می شده است که اکثر آنها نتیجه بستن و دست کاری جمجمه بوده است در حالی که جمجمه ها یپاراماس این نظریه را تایید می کردند که احتمالاً به طور مادرزادی اینگونه متولد شده اند.
این سبک برای انسان هوموساپینس طبیعی نیست در این جمجمه ها دو سوراخ کوچک در پشت سر دیده می شد. هر استخوان جمجمه انسان طبیعی سه تکه اصلی دارد: فرونتال که در بالای پیشانی تمام می شود و دو استخوان که به حالت حرف T در پشت این استخوان بهم متصل شده اند و به نام استخوان پریتال خوانده می شوند.
از دیگر دلایل غیرطبیعی بودن این جمجمه ها این بود که آنها یک استخوان پریتال به جای دو تا داشتند.
نتیجه بررسی های ژنتیک استخوان های جمجمه پاراکاس در پرو
آنالیز DNA این جمجمه ها حاوی موتاسیون ژنتیکی خاصی بودند که شناخته شده نبود و نزدیکی آنها با پریماتها و نیز حیوانات بعید به نظر می رسید. نتایج آزمایش بسیار عجیب و غیرعادی به نظر می آمد و نمونه های بیشتری لازم بود اما از همین نمونه های اندک به نظر می آمد با موجود تازه انسان گونه ای طرف هستیم که بسیار از هوموساپینس ها و نئاندرتال ها و دنیسووانس ها دور می باشد حتی بعید است که این موجود در درخت تکاملی جایگاهی داشته باشد.
بیشتر بخوانیم:
تکنیک چراغ گاز یا gaslighting چیست؟
