نظریه یادگیری اجتماعی بر 5 فرض استوار است:
اول اینکه این نظریه فرض می کند انسان ها با محیط های معنی دارشان تعامل می کنند.
واکنش افراد به محرک های محیطی به معنی یا اهمیتی که آنها به یک رویداد می دهند، بستگی دارد. تقویت ها صرفاً به محرک های بیرونی وابسته نیستند، بلکه قابلیت شناختی فرد به آنها معنی می دهد. همین طور ویژگی های شخصی، مانند نیازها یا صفات، نمی توانند به خودی خود موجب رفتار شوند. در عوض راتر معتقد است که رفتار انسان از تعامل عوامل محیطی و شخصی ناشی می شود.
فرض دوم نظریه راتر این است که شخصیت انسان آموخته شده است.
بنابراین چنین برمی آید که شخصیت در هیچ دوره خاصی از رشد تعیین نمی شود بلکه تا زمانی که افراد قادر به یادگیری هستند، می تواند تغییر کند. با اینکه تراکم تجربیات پیشین افراد مقداری ثبات به شخصیت آنها می دهد اما آنها همیشه از طریق تجربیات تازه، پذیرای تغییر هستند. افراد از تجربیات گذشته درس می گیرند اما این تجربیات کاملاً یکنواخت و تغییرناپذیر نیستند بلکه تجربیات میانجی که برداشت های فعلی فرد را تحت تاثیر قرار می دهند، بر آنها تاثیر می گذارند.
فرض سوم نظریه یادگیری اجتماعی این است که شخصیت وحدت اساسی دارد
یعنی شخصیت ها از ثبات نسبی برخوردارند. زمانی که افراد با تجربه تر می شوند، یاد می گیرند تجربیات جدید را بر اساس تقویت قبلی ارزیابی کنند. این ارزیابی نسبتاً با ثبات، به ثبات و وحدت بیشتر شخصیت می انجامد.
فرض چهارم راتر این است که انگیزش هدف گراست.
او با این عقیده مخالف است که افراد عمدتاً برای کاهش دادن تنش یا جستجوی لذت برانگیخته می شوند و تاکید می کند که بهترین توجیه برای رفتار انسان این است که افراد انتظار دارند رفتارشان آنها را به سمت اهداف پیش براند.
برای مثال اغلب دانشجویان هدف فارغ التحصیل شدن دارند و با کمال میل استرس، تنش و سخت کوشی را تحمل می کنند برای اینکه به هدف خود برسند. دورنمای چندین سال درس خواندن به جای کاستن از تنش از افزایش دادن آن خبر می دهد.
رفتارهایی افراد را بیش از همه تقویت می کنند که آنها را به سمت اهداف پیش بینی شده سوق دهند. این عبارت به قانون اثر تجربی راتر اشاره دارد که تقویت را به صورت هرگونه عمل، موقعیت یا رویدادی تعریف می کند که بر حرکت فرد به سمت هدف تاثیر می گذارد.
فرض پنجم راتر این است که افراد قادرند رویدادها را پیش بینی کنند.
علاوه بر این آنها از ادراک حرکت خود به سمت رویداد پیش بینی شده به عنوان ملاکی برای ارزیابی تقویت کننده ها استفاده می کنند.
راتر بر اساس این پنج فرض کلی نظریه شخصیتی را می سازد که سعی دارد رفتار انسان را پیش بینی کند.
بیشتر بخوانیم:
نظریه بندورا، انسان به عنوان موجودی عامل
