با آنکه پس از 1625 دربار بسیاری از درام نویسان را به خود جذب کرده بود اما غالب نمایشنامه ها همچون گذشته در تئاترهای عمومی یا کورال ها (به واسطه استفاده از حیاط مسافرخانه ها این تئاترها را کورال می نامند) عرضه می شدند. کورال ها در آغاز همچون نمایشنامه مذهبی در قرون وسطی تحت نظارت مستقیم انجمن های اخوت اداره می شدند.
در مادرید تئاترهای عمومی توسط سه سازمان خیریه اداره می شدند. در سال 1565 سازمانی به نام کوفرادیا دِ لا پاسیون ای ساگر دِ جو کریستو به معنی انجمن خیریه مسیح مقدس، تاسیس شد که وظیفه اش دادن غذا و لباس به فقرا و حمایت از بیمارستان ها بود. این اولین سازمانی بود که حمایت از نمایش تئاتر را برای کسب درآمد خیریه آغاز نهاد. این سازمان در سال 1568 تئاتری را در کال دل سول بنا کرد، بعد ها در نقاط دیگر کشور اسپانیا نیز تئاترهایی ساخت. در سال 1574 سازمان دیگری به نام کوفرادیا دو لا سوله داد دِ نئسترا سنورا نیز درخواست تاسیس تئاتر کرد و پینشهاد کرد که درآمد و مخارج را با دو کوفرادیا (موسسه خیریه) دیگر تقسیم کند.
در سال 1583 بیمارستان عمومی مادرید نیز سهمی از درآمد این تئاتر را به خود اختصاص داد. این سه سازمان سرپرستی و اداره تئاترهای عمومی مادرید را تا 1615 بر عهده داشتند. تشکیلات مشابهی نیز در بارسلون، زاراگوسا، بورگوس، والودولید، والنسیا و سویل برپا گردید. بنابر این تئاتر منبع درآمدی برای موسسه های خیریه محسوب می شد و این شیوه در موارد متعددی تئاترها را از تعطیل یا ممنوع شدن نجات داد.
در سال 1615 به شهرداری مادرید دستور داده شد تا در بودجه خود مبلغی به عنوان کمک به بیمارستان ها در نظر بگیرد و این مبلغ معادل پولی بود که کوفرادیاها از درآمد تئاترهای عمومی خود به بیمارستان ها می پرداختند و از این پس تئاترهای عمومی از پرداخت کمک به بیمارستان ها معاف شدند. با این درآمد اضافی جنبه تازه ای در تئاتر اسپانیا پیدا شد، زیرا از آن پس کوفرادیاها نظارت مستقیمی بر تئاترهای عمومی اعمال می داشتند و تئاترهای عمومی با قراردادی چهار ساله به اجاره شرکت ها در می آمدند.
در سال 1638 اداره کورال ها به شهرداری واگذار شد و دو مامور شهرداری مسئول نظارت بر کار تئاتر گردیدند. در سال 1638 تئاترها به اجاره داده می شدند، با آنکه در سده هیجدهم تغییرات زیادی در اداره تئاتر به وجود نیامده بود، درآمد آنها تا میانه سده نوزدهم در راه امور خیریه صرف میشد. در عصر طلایی تئاتر اسپانیا، بازیگران هیچ گاه اداره کورال ها را بر عهده نداشتند و تنها برای مدت کوتاهی تئاترها را اجاره می کردند.
کورال ها در آغاز بناهایی موقتی بودند اما به زودی میل به داشتن ساختمان های دائمی تحقق یافت و در سال 1579 اولین تئاتر دائمی در اسپانییا به نام کورال دِ لا کروز در مادرید افتتاح شد. پس از آن تئاتر دیگری به نام کورال دل پرینسیپه در 1583 افتتاح گردید. این دو تئاتر تا سده نوزدهم تنها تاترهای عمومی مادرید محسوب می شدند اما تئاترهای دائمی در شهرهای دیگر اسپانیا نیز ساخته شد.
کوررالها از طرح واحدی پیروی نمی کردند اما خصوصیات مشترک بسیاری داشتند. تقریبا همه آنها بر گرد حیاط مربع یا مستطیل شکلی ساخته می شدند. تنها استثنای موجودی تئاتری بیضی شکل بود که در سال 1626 به نام کورال دِ لا مونته ریا در سویل ساخته شد. غالب کورال ها تا سده هجدهم در حیاط های بی سقف ساخته می شدند، به جز معدودی که در سده هفدهم دارای سقف بودند و هنگامی که بر تئاترها سقف نهاده شد، یک ردیف پنجره درست در زیر قرنیز ساختمان برای تامین نور تعبیه گردید.
حیاط وسیع مرکزی یا پاسیو معمولاً منحصر به تماشاگران ایستاده بود و در پایان سده هفدهم تعدادی لوئه تا یا ردیف های نیم دایره ای از نیمکت ها،در نزدیکی صحنه قرار داده شد. یک سکوی مرتفع و سرپوشیده دور تا دور بوار پاسیو قرار داشت که نیمکت ها یا گرداس هایی برای نشستن تماشاگران بر روی آن می نهادند. در انتهای پاسیو، روبروی صحنه، قهوه خانه یا می خانه (آلوخریا) قرار داشت و در بالای آن ایوانی به عنوان جایگاه بانوان در نظر گرفته می شد. این ایوان را کازوئلا یا کوره دور دِ لاس موخه رس نامیدند.
ایوان دیگری در بالای کازوئلا قرار داشت که به دو بخش تقسیم می شد. یک بخش آن به صورت غرفه هایی به عنوان جایگاه شورای شهر مادرید یا شورای کاستیل در می آمد و بخش بالایی به نام ترتولیا غرفه نداشت و ویژه روحانیان و فرهیختگان بود. دیوارهای دو طرف حیاط نیز با غرفه هایی احاطه می شد که در اصل اتاق های آن حیاط بودند. پنجره این اتاق ها به طور سنتی مشبک یا با ترده های آهنی مسدود می شد و تماشاگران از ورای این نرده ها نمایش را می دیدند. غرفه های طبقه سوم غالباً دس وانس یعنی اتاق زیر شیروانی خوانده می شدند.
آپوسنتوس در طبقه اول پشت سر گرداس ها قرار داشت و در طبقه دوم یک ایوان نرده دار و پشت سر و بالای آپوسنتوس ساخته شده بود. چون تئاترهای مادرید را در حیاط خانه های موجود می ساختند، برخی از آپوسنتوس ها خانه های مردمی بود که در آن زندگی می کردند و هیچ ارتباطی با تئاتر نداشتند. در چنین مواردی، صاحبان تئاتر کرایه سالانه ای به صاحب خانه ها می پرداختند یا به آنها اجازه می دادند که از اتاق های خود به آپوسنتوس آمده و نمایش را به رایگان تماشا کنند.
بسیاری از تئاترهای خارج از شهر مادرید از این الگو پیروی نمی کردند، در بعضی از آنها به جای غرفه ها یا آپوسنتوس ها، ایوان های رو باز قرار داشت که همچون تالارهای اپرای ایتالیایی به اتاقک هایی تقسیم می شدند و در برخی از آنها بر بالای یک ردیف آپوسنتوس ایوان های روبازی ساخته می شد اما شکل اصلی یعنی حیاط محصور، در همه جا یکسان بود.
این دو تئاتر ورود های متعددی داشتند و در هر یک از ورودی ها دو محل اخذ پول قرار داشت زیرا دو بار پول دریافت می شد که یکی متعلق به اجاره داران تئاتر و دیگری متعلق به ماموران خیریه بود. حدود سه پنجم درآمد نمایش سهم بازیگران و اجاره داران می گردید. هنگام سهم بازیگران و اجاره داران می گردید. هنگام ورود به تئاتر زنان به کازوئلا و مردان به جایگاه ایستاده در پاسیو راهنمایی می شدند. کسانی که مایل بودند در آپوسنتوس ها،گراداس ها یا ایوان ها ویژه بنشینند باید پول بیشتری می پرداختند. در وردی بعضی دیگر از طریق خانه های شخصی مردم بود. تعداد زیادی از آپوسنتوس ها از جانب صاحبان خانه ها به اجاره دراز مدت داده می شدند. جدایی زن و مرد بسیار جدی بود و در این مورد ماموران مراقبت می کردند. ایستادن زنان در پاسیو ممنوع بود اما اگر زن و مردی ثابت می کردند از یک خانواده اند، می توانستند در یک آپوسنتوس بنشینند.
تا سال 1580 اجرای نمایش محدود به یکشنبه ها و اعیاد مذهبی بود اما در 1579 که آلبرتو گاناسا با یک گروه کمدیا دل آرته از ایتالیا آمد اجازه یافت همه روزهای هفته نمایش بدهد. این امر موجب شد که شرکت های اسپانیایی نیز تقاضای نمایش در روزهای دیگر هفته را داشته باشند. در سده هفدهم اجرای نمایش همه روزه به جز شنبه ها آزاد شده بود. یکشنبه همیشه بهترین روز نمایش محسوب می شد زیرا تماشاگران بیشتری قادر بودند نمایش را ببینند.
فصل تئاتری از سپتامبر آغاز می شد و تا روزه بزرگ ادامه می یافت. همه تئاترها از چهارشنبه خاکستر تا پس از عید پاک تعطیل بودند و پس از آن فصل تازه ای آغاز می شد و تا ماه ژوبیه ادامه می یافت. در طول سه ماه تابستان تئاترها تعطیل بودند. تئاترها به هنگام عزای عمومی، شیوع طاعون، یا وقوع جنگ نیز بسته می شدند. تعداد روزهای نمایش را در اسپانیای سده هفدهم 198 روز در سال برآورد کرده اند.
در پاییز و زمستان اجرای نمایش از ساعت 2 بعدازظهر و در فصل بهار از ساعت 4 بعدازظهر شروع می شد. لازم بود همه تئاترها حداقل یک ساعت قبل از تاریکی برنامه خود را تمام کنند.
نمایش با موسیقی، آواز و رقص آغاز می شد، سپس لوا یا پیش درآمد (پرولوگ) شروع می شد و پس از آن بار دیگر یک رقص ارائه می گردید، سپس نوبت به کمدیا می رسید، که پرده های مختلف آن توسط انترمسه یا میان پرده ها از هم جدا می شدند، برنامه با یک رقص نهایی به پایان می رسید.
تماشاگران به ویژه آنها که در پاسیو و کازوئلا می ایستادند، غالباً سروصدای زیادی ایجاد می کردند. موسکه ته روها (تماشاگران عادی در پاسیو) معمولاً یاغی ترین تماشاگران بودند و زنان از آنها هم بدتر بودند و جغجغه و دسته کلید همراه خود به تالار می بردند و هنگام نمایش آنها را به صدا می آوردند.
تماشاگران برای تشویق و تحسین بازیگران نیز ساکت نمی شستند و با کف زدن و فریادهای ویکتورا، بازیگران را مورد لطف قرار می دادند. خوردنی و نوشیدنی مثل میوه، آب نبات و آبجو نیز در طول اجرا به فروش می رسید.
بیشتر بخوانیم:
طراحی لباس در دوره الیزابت چگونه بود؟
