لباس نمایش در صحنه های اسپانیایی مشابه لباس های انگلیسی در همان دوره بود. در غالب اوقات لباس صحنه همان لباس معاصر بود و تنها گاهی چهره های تاریخی و افسانه ایی با پوشیدن لباس های قدیمی و از رسم افتاده و گاه گرانقیمت از دیگران متمایز می شدند.
معمولاً بازیگران لباس خود را شخصاً تامین می کردند. اگرچه شرکت های سهامی انبار لباسی داشتند که مورد استفاده همه اعضا بود، مع الوصف بسیاری از بازیگران خود لباس صحنه خود را تهیه می کردند. معمولاً در قرارداد بازیگران نیز مبغی برای تهیه لباس در نظر گرفته می شد اما تهیه لباس بازیگران کارآموز برعهده مدیر نمایش بود.
در موارد بسیاری بازیگران به نسبت وضع مالی گروه لباس های پر زرق و برق می پوشیدند. در 1534 چارلز پنجم اعلامیه ای صادر کرد که بر طبق آن پوشیدن لباس های مجلل در صحنه ممنوع شد. به هر حال قوانین دولتی رو طول دوران طلایی تئاتر اسپانیا تغییرات زیادی یافتند. در 1653 بازیگران زن از پوشیدن سرپوش های عجیب و غریب، لباس های بی آستین و بی یقه و دامن های بزرگ ژپون دار منع شدند، آنها باید دامن هایی می پوشیدند که تا زمین برسند. علاوه بر آن زنان در هر نمایشی محدود به پوشیدن تنها یک لباس بودند، مگر آنکه تغییر لباس صراحتا در نمایشنامه ذکر شده باشد.
منابع لباس در عصر طلایی تئاتر اسپانیا بسیار فراوان و متفاوتند. در 1589 بازیگری 1100 ریل، در 1619 بازیگر دیگری 2400 ریل هزینه صرف تهیه یک لباس کرده است. این هزینه معادل یک سوم درآمد سالانه یک بازیگر موفق بود. پیداست در نمایشنامه های درجه دوم، از لباس های ارزان تری استفاده می کردند. مجموعخ لباس های یک بازیگر سرمایه ای محسوب می شد و در صورتی که مجموعه لباس های او وسیع می بود، هنگام استخدام در الویت قرار می گرفت.
بازیگران همچنین در دوران بیکاری و کسادی از راه فروش لباس های خود زندگی می کردند. لباس های اوتوها احتمالاً مجلل تر از نمایش های عمومی بود زیرا در قراردادهای اوتوها عموما تاکید بیشتری بر روی لباس شده است. بازیگران غالبا از مسئولان شهری درخواست پول بیشتری برای تهیه لباس کرده اند که گاه تقاضای آنها برآورده می شد. به علاوه مقامات شهری برای شرکت هایی که از نظر لباس و بازیگری ممتاز بودند، جوایز ویژه ای درنظر می گرفتند.
صحنه پردازی تئاترهای عمومی اسپانیا نیز همچن لباس، شبیه تئاترهای انگلیسی بود. صحنه یک سکوی مرتفع بدون پروسینیوم یا پرده بود که در انتهای آن یک پس زمینه ثابت به عنوان نما قرار داده می شد. چون گراداس و ایوان های طبقه دوم تا نمای صحنه ادامه می یافت، صحنه از سه جانب قابل رؤیت می بود. البته غالب تماشاگران در پاسیو و عملا در جلوی صحنه می ایستادند. گراداس ها تنها توسط نرده هایی از محل نمایش جدا می شدند.
صحنه تاتر کورال دل پرینسیپه، بدون در نظر گرفتن پیش آمدگی نیم دایره اش در جلوی صحنه که حدود 5/1 متر شعاع آن بود، حدود 5/8 متر عرض و 7 متر عمق داشت. صحنه کورال دِ لا کروز احتمالاً حدود 8 متر عرض و 9 متر عمق داشت و یک برآمدگی نیم دایره نیز در جلوی آن قرار می گرفت، و در پس زمینه سکوی باز آن یک نمای دو طبقه ساخته شده بود. طبقه اول صحنه توسط دو ستون به سه ورودی تقسیم می شد، که دو ورودی در دو جانب آن ویژه ورود و خروج بازیگران و ورودی میانی به عنوان فضای مخفی به کار می رفت. این فضای مخفی حدود 3 متر عمق داشت.
در طبقه دوم صحنه ایوانی بود که مورد استفاده های گوناگونی داشت اما معمولاً به عنوان برج، دیوارهای یک شهر، یا نقاط مرتفع به کار می رفت. بالا رفتن از طبقه اول صحنه به طبقه دوم آن در مقابل دید تماشاگران انجام می گرفت اما نمی دانیم از چه وسیله ای برای صعود استفاده می کردند.
قراردادهای صحنه ای غالباً ساده و مشابه تئاتر الیزابتی بودند: یک خروج و ورود مجدد به معنای تغییر محل فهمیده می شد. برای تغییرات صحنه سه نوع پرده های نقاشی شده در پس زمینه قرار داده می شد، یکی نمای اصلی، که غالباً در سراسر بازی به عنوان پس زمینه اصلی نمایش به کار می رفت؛ دوم پرده ها که نما را پنهان می کردند و برای مکان های بی اهمیت استفاده می شدند. این پرده ها در صورت لزوم کنار می رفتند تا قسمتی از نما یا دکورهایی که در فضای مخفی برای نمودن محل های مشخص برپا شده بودند دیده شوند؛ سوم، عمارت های شبه قرون وسطایی که گاه در صحنه اصلی به کار می رفتند.
از متن نمایشنامه های موجود چنین استنباط می شود که برای نمودن باغ، چشمه، صخره، درخت و برج و باروها و قصرها از قطعات دکوری استفاده می شده است. این مناظر گاه در صحنه وجود داشتند و گاه از تماشاگران خواسته می شد تا مناظری را مجسم کنند. چنین به نظر می رسد که تا اوایل سده هفدهم سنت صحنه پردازی در تئاتر اسپانیا تداوم نداشته و به امکانات گروه شرکت بستگی داشته است. از این رو صحنه پردازی در تئاتر اسپانیا تحول چندانی نیافت. از طرف دیگر با افزایش صحنه آرایی های بزرگ در 1650 سطوح نقاشی شده، پنجره ها و درهای نمادین جای پرده را گرفتند. به جز موارد نادری، به هر حال نقاشی دارای پرسپکتیو به کار گرفته نمی شد. صحنه دارای درهای مخفی متعددی بود و در سقف آن وسایل مکانیکی برای پرواز، که پس از 1650 رایج شد، قرار داده می شد. روی هم رفته باید گفت که صحنه پرازی در عصر طلایی اسپانیا تغییرات زیادی به خود ندید.
بیشتر بخوانیم:
طراحی لباس در دوره الیزابت چگونه بود؟
استفاده از افکت های مخصوص و جلوه های ویژه در صحنه پردازی وسطایی
