از آنجا صحنه پردازی و وسایل صحنه اهمیت خاصی نداشت و همواره حود بازیگر مد نظر بود، لذا احتمالا لباس درر تئاترهای الیزابتی از نظر بصری نقش مهمی ایفا می کرد.
این امر نه تنها در شیوه رفتار بازیگران موثر بود بلکه در صحنه های شلوغی همچون راهپیمایی ها، جنگ ها، مراسم و بالماسکه ها نیز برای تمایز شخصیت ها از یکدیگر حائز اهمیت بود.
قراردادهایی که بین سال های 1558 و 1642 بر لباس نمایش حاکم بود با قراردادهای قرون وسطایی کمی تفاوت داشت. همه شخصیت ها بدون توجه به واقع گرایی تاریخی، لباس دوره الیزابتی می پوشیدند از این رو غالب طرح لباس ها همان بود که مردم در زندگی واقعی می پوشیدند.
لباس های غیرمعاصر نیز به ندرت به کار می رفت که آنها را می توان به پنج دسته تقسیم کرد:
1- باستانی یا لباس های از رسم افتاده که قدیمی بودن شخصیت را نشان میداد و نماینده دوره دیگری نبود؛
2- عتیقه که شامل افزودن تزئیناتی بر لباس های آن رمان که برای شخصیت های قدیمی به کار می رفت؛
3- لباس های مجلل برای ارواح، جادوگران، پریان، خدایان و شخصیت های استعاری؛
4- لباس های سنتی، یادآور شخصیت های معینی همجون رابین هود، هنری پنجم، تامبرلین، فالتاف و ریچارد سوم؛
5- لباس های ملی یا نژادی برای شخصیت های ترک، هندی، یهودی، اسپانیایی.
هر چند برخی از این لباس ها سنتی شده لباس های قدیمی بودند اما از نظر تاریخی دقیق نبودند. گاه حتی در نمایشنامه های تاریخی نیز از الگوی لباس الیزابتی استفاده می شد.
چون لباس ها تنوع زیادی نداشتند شرکت ها تا جایی که بودجه شان اجازه می داد از طرح و پارچه های بومی موجود و معاصر استفاده می کردند. گزارش های عصر الیزابت از گرانی و تجمل لباس های بازیگران یاد کرده اند و یادداشت های هنسلو اشاره به وام هایی دارد که جهت تهیه لباس دریافت می کرده است از جمله 7 پوند برای تهیه یک نیم تنه ساتن با بندهای طلایی و 19 پوند برای تهیه یک خرقه.
گروه معمولاً غالب لباس های مورد نیاز خود را می خریدند. گاه نجیب زاده ای لباسی به آنها می داد و گاه نیز بازیگرانی که از خدمت ارباب استعفا داده بودند لباس های خود را به بازیگران دیگر می فروختند.
هر از گاهی دربار بودجه ای برای تامین لباس بازیگران در نظر می گرفت. از آنجا که بازیگران اتکای زیادی به لیاس داشتند محافظت از لباس های گران قیمت اهمیت بسزایی داشت. احتمالدارد که هر گروهی خیاط ویژه خود را در اختیار داشته تا لباس ها را تعمیر کند یا لباس تازه ای بدوزد.
بیشتر بخوانیم:
درام نویسان جاکوبی و کارولاینی چه کسانی بودند؟
استفاده از افکت های مخصوص و جلوه های ویژه در صحنه پردازی وسطایی
