جولین بی راتر در 22 اکتبر سال 1916 در بروکلین، نیویورک به دنیا آمد و آخرین فرزند پسر والدین یهودی مهاجر بود. راتر به یاد می آورد که با توصیف آدلر از فرزند آخر مبارز و بسیار رقابت جو تناسب د اشت. اگر چه والدین او مذهب و مراسم یهودی را به جای می آوردند، اما خیلی مذهبی نبودند.
راتر وضعیت اجتماعی-اقتصادی خانواده خود را به این صورت توصیف کرد: خانواده طبقه متوسط مرفه تا زمان رکود اقتصادی که پدرم کاسبی عمده فروشی نوشت افزار را از دست داد و ما به مدت دو سال بخشی از توده بیکار شدیم.
این رکود اقتصادی یک عمر نگرانی در مورد بی عدالتی اجتماعی را در راتر برانگیخت و اهمیت شرایط موقعیتی تاثیرگذار بر رفتار انسان را به او آموخت.
او در دوره ابتدایی و دبیرستان کتابخوان حریصی بود و در سال سوم دبیرستان تقریباً تمام رمان های موجود در کتابخانه محلی را خوانده بود. او یک روز به سراغ قفسه کتاب های روان شناسی رفت و در آنجا کتاب آگاهی از ماهیت انسان آدلر، آسب شناسی زندگی روزمره فروید و ذهن انسان کارل مینینگر را پیدا کرد. او خیلی تحت تاثیر آدلر و فروید قرار گرفت و طولی نکشید که برای کسب اطلاعات بیشتر به سراغ کتاب های دیگر آنها رفت.
زمانی که او وارد کالج بروکلین شد به طور جدی به روان شناسی علاقه داشت اما رشته شیمی را انتخاب کرد، زیرا به نظر می رسید در دوره رکود دهه 1930 با این رشته بهتر می توانست استخدام شود. زمانی که او در کالج درس می خواند آگاه شد که در آن زمان آدلر استاد روان شناسی پزشکی در کالج پزشکی لانگ آیلند است. او در تعدادی از جلسات سخنرانی پزشکی و بالینی آدلر شرکت کرد. سرانجام او شخصاً با آدلر آشنا شد که از وی عوت کرد در جلسات انجمن روان شناسی فردنگر شرکت کند.
زمانی که راتر ر سال 1937 از کالج بروکلین فارغ التحصیل شد، در روان شناسی بسشتر از شیمی امتیاز داشت. او سپس وارد دوره فوق لیسانس روان شناسی در دانشگاه آیووا شد و در سال 1938 مدرک فوق لیسانس خود را دریافت کرد. او دوره انترنی روان شناسی بالینی را در بیمارستان ایالتی ورسستر، ایالت ماساچوست کامل کرد و در آنجا با همسر آینده اش، کلارا باریس آشنا شد.
بعداً راتر وارد دانشگاه ایندیانان شد و در سا ل1941 همان سالی که ازدواج کرده بود، مدرک دکتری خود را در روان شناسی بالینی گرفت.
در سال 1941 راتر پستی را به عنوان روان شناس بالینی در بیمارستان ایالتی نورویچ در ایالت کانکتیکات قبول کرد و وظایف او در آنجا آموزش دادن به انترن ها و دستیاران دانشگاه کانکتیکات و دانشگاه وسلیان بود. در سال 1941 او را به ارتش احضار کردند و بیش از 3 سال در مقام روان شناس ارتش خدمت کرد.
راتر بعد از جنگ برای مدت کوتاهی به نورویچ برگشت اما طولی نکشید که شغلی را در دانشگاه ایلتی اوهایو به دست آورد جایی که چند تن ازد انشجویان مشهور از جمله والتر میشل را جذب کرد.
کارل راجرز به تازگی ایالت اوهایو را ترک کرده بود و راتر و جرج کل را که دو تن از برجسته ترین اعضای دپارتمان روان شناسی بودند تنها گذاشته بود. با این حال راتر از تاثیرات سیاسی مک کارتی گرایی در اوهایو ناخشنود بود و در سال 1963 پستی را در دانشگاه کانکتیکات با مقام مدیر برنامه آموزشی بالینی به دست آورد. او تا زمان بازنشستگی در 70 سالگی در این پست باقی ماند. او از سال 1987 به بعد استاد بازنشسته ممتاز در دانشگاه کانکتیکات بود و برنامه تدریس فعالی را ادامه داد.
راتر و همسرش کلارا که در سال 1986 فوت کردف دو فرزند داشتند، یک دختر به نام جین و یک پسر به نام ریچارد که در سال 1995 فوت کرد.
از جمله مهم ترین آثار منتشر شده راتر می توان به این موارد اشاره کرد: یادگیری اجتماعی و روان شناسی بالینی؛ روان شناسی بالینی؛ کاربردهای نظریه یادگیری اجتماعی شخصیت، با مشارکت جی.ای. چنس و ای.جی.فارس، شخصیت با همکاری دیجی.هوچریچ؛ پیدایی و کاربرد نظریه یادگیری اجتماعی: مقالات برگزیده؛ برگ جمله های ناتمام راتر؛ مقیاس اعتماد میان فردی.
راتر در انجمن های حرفه ای فعال بوده است و در مقام رئیس انجمن روان شناسی شرق و بخش های روان شناسی اجتماعی و شخصیت و روان شناسی بالینی انجمن روان شناسی آمریکا خدمت کرده است. او دو دوره در شورای آموزشی و پرورشی انجمن روان شناسی آمریکا خدمت کرده است. در سال 1988 جایزه خدمات برجسته علمی انجمن روان شناسی آمریکا را دریافت کرد. سال بعد جایزه خدمات برجسته به آموزش بالینی را از شورای مدیران روان شناسی بالینی دانشگاه دریافت کرد.
بیشتر بخوانیم:
