میان پرده های ایتالیایی یا اینترمتسوها از ماشه راتا و سرگرمی هایی که در مواقع خاصی در دربار اجرا می شدند سرچشمه گرفته اند. این نمایش ها نخست در اواخر سده پانزدهم همراه کمدی ها اجرا می شدند. ویژگی این میان پرده ها در صحنه پردازی، لباس، نور، افکت ها، رقص و موسیقی آنها بود.
گفتار تنها زمانی به کار می رفت که بخواهد داستان تمثیلی آن را شرح دهد. از آنجا که نمایش های سرگرمی در مراسم نامزدی، عروسی، تولد و میهمانی های شاهانه اجرا می شد لذا میان پرده در آنها همچون هدیه ای گرانقیمت به شخص مورد نظر تقدیم می شد. بدین لحاظ میان پرده ها نه تنها شگفت انگیز و تماشایی بودند بلکه ابزارهای قدرت سیاسی و دیپلماسی نیز محسوب می شدند.
چهار نوع میان پرده یا اینترمتسو وجود داشت و در بین پنج پرده درام ها و در مدت تنفس اجرا می شد. در ابتدا اجرای نمایش های چنین پر زرق و برق و تمثیلی در وسط یک نمایش دراماتیک مورد اعتراض بود اما در سال 1570 میان پرده ها حتی از درام اصلی محبوب تر شدند.
در آغاز میان پرده های گوناگونی که در میانه درام اجرا می شدند با درام اصلی و نیز با یکدیگر ارتباطی نداشتند اما به تدریج هم به یکدیگر و هم به درام اصلی ارتباط داده شدند. در اواخر سده شانزدهم میان پرده ها برای خود نمایش هایی مستقل و در چهار پرده بودند که در اثنای تنفس ها اجرا می شدند و از طریق یک داستان مشترک به یکیدگر ارتباط می یافتند و منتقدان علاقه داشتند اینترمتسوها را به انترلودهای همسرایی دردرام یونان تشبیه کنند.
چون ارزش میان پرده در زرق و برق آن بود از این رو انگیزه تجربیات بی شماری در صحنه پردازی گردید. از آنجا که لازم بود میان پرده به سرعت چیده و برچیده شود تا در مدت تنفس ها وقت زیادی را اشغال نکند پس شیوه های جدیدی نیز برای تعویض دکور و صحنه ابداع شد.
در سده هفدهم میان پرده ها جذب اپرا دند و در شکل جدید نیز تا مدتی در فاصله پرده ها اجرا می شدند، همان طور که کمدی ها در اثنای تنفس به نمایش در می آمدند. در 1650 میان پرده ها عملاً کنار گذاشته شده بودند.
تقدیر بر آن بود که اپرا شکل ویژه دراماتیک ایتالیایی گردد. در طول رنسانس در ایتالیا فرهنگستان ها یا آکادمی ها و انجمن های فرهنگی بسیاری تاسیس شدند و مردانی با علاقه های علمی و هنری مشترک در آن گرد آمدند و از دل این انجمن ها از جمله انجمن کامراتای فلورانس بود که اپرا زاده شد.
اعضای کامراتا که به موسیقی یونان و رابطه آن با درام توجه داشتند، می خواستند نمایشنامه هایی بیافرینند که شبیه تراژدی های یونانی باشد. اولین اثر کامل آنان و اولین اپرای موجود، اپرای دافته در 1594 بود که متن آن را اوتاویو رینوچینی و جولیو کاچینی و موسیقی آن را یاکوپو پری نوشتند.
در این اپرا دیالوگ و قطعات همسرایی همراه موسیقی تحریر می شدند و موسیقی در درجه اول به منظور بالا بردن تاثیر دراماتیک دیالوگ مورد استفاده قرار می گرفت. اپرا با همین آغاز ساده به وجود آمد و بعدها از شکل های پر اهمیت تری در دوران باروک به شمار رفت.
اولین مصنف بزرگ اپرا کلودیو مونته وردی بود که در اپرای اورفه نقش سازها را گسترش داد و ارزش های دراماتیک اپرا را به ارزش های موزیکال تبدیل کرد، مصنف های بعدی این گرایش را ادامه دادند. به هر حال تا سال 1637 اپرا در درجه اول یک سرگرمی درباری و فرهنگستانی محسوب می شد.
در این سال گشایش یک اپرا در یکی از تالارهای عمومی ونیز، امکان دیدن اپرا را نخستین بار برای مردم فراهم آورد. این عمل جسورانه چندان موفقیت آمیز ود که بین سال های 1640 تا 1700 چهار تالار اپرا در ونیز، شهری یا 140هزار جمعیت، به طور مرتب برنامه اجرا می کردند.
اپرا از ونیز به سراسر ایتالیا و از آنجا به سراسر اروپا گسترش یافت. اپرا نیز به عنوان یک سرگرمی محبوب، دستخوش تغییرات چشمگیری گردید. با کم شدن قطعات تک خوانی و آوازهای همسرایی، بر تعداد آوازهای غنایی یا آریاها افزوده شد.
پایان خوش رواج بسیار یافت و دکورهای مجلل درباری حتی مجلل تر و استادانه تر از میان پرده ها به کار گرفته شدند. سرانجام هنگامی که اپرا به کشورهای دیگر صادر شد، عظمت و شکوه اپرای ایتالیایی را نیز با خود به همراه برد.
بیشتر بخوانیم:
شرکت های نمایشی اسپانیایی تا سال 1700
تئاترهای خصوصی در انگلیس و تفاوت آنها با تئاتر عمومی
