تحول درام نویسی به عنوان یک حرفه با پیدایی تئاترهای عمومی آغاز شد که هر روز تقاضای آثار جدیدی داشتند اما ثبات تئاتر به شدت وابسته به قوانین دولتی گردید. هنگامی که الیزابت به پادشاهی رسید با نیروهای متعدد و متفرقی روبرو بود که می کوشیدند به بسیاری از جنبه های زندگی انگلیسی نفوذ کنند.
ملکه الیزابت در دوران سلطنت خود پایگاه سلطنت را چندان استحکام بخشید که استوارت ها که حکومت شان با جیمز اول پسر ماری ملکه اسکاتلند شروع شد، قادر شدند تا مدت ها همچون سلطان مستبدی حکومت کنند. تئاتر نیز از جمله فعالیت هایی بود که دربار به تدریج نظارت بر آن را بر عهده گرفت و چون سرپرستی دربار برای بازیگران حرفه ای دلخواهتر از دولت های محلی بود لذا رشد تئاتر با رشد نظارت دولت مرکزی انگلیس بر نمایش ها هماهنگ گشت.
هنگامی که الیزابت در 1558 تاج و تخت را نصاحب کرد هر نجیب زاده ای حق داشت صاحب یک گروه تئاتری باشد. هر بازیگری که در استخدام نجیب زاده ای نبود، ولگرد و هرزه و غیرقانونی قلمداد می شد و قابل تعقیب و کیفر بود. از طرفی گروه های وابسته، زمانی که صاحبشان نیازی به آنها نداشت، اجازه داشتند سفر کنند لذا همیشه تحت نظارت نبودند و حتی بسیاری از گروه ها یا شرکت های غیر قانونی به دروغ خود را وابسته نجیب زاده ای وانمود می کردند یا نمایش های زیرزمینی و مخفی می دادند که به اختلاف های مذهبی دامن می زد.
این شرایط موجب شد تا الیزابت قوانینی وضع کند و به این نابسامانی نظمی ببخشد. در 1559 وی اجرای نمایش های بدون جواز و عرضه نمایش های سیاسی یا مذهبی را ممنوع اعلام داشت و مقامات محلی را در حوزه های ماموریت شان مسئول نمایش های عمومی قرار داد.
این قوانین تاثیر قاطعی نداشتند لذا در سال 1570 تصمیمات تازه ای اتخاذ گردید. مجموعه های نمایشی مذهبی، که در پاره ای از مکان ها از دوران قرون وسطی مانده بودند، به طور منظم جمع آوری شدند و هم زمان بازیگران تحت نظارت بیشتری قرار گرفتند.
در سال 1572 اعلام شد که نجیب زاده هایی که مقام شان پایین تر از بارون باشد حق داشتن گروه نمایشی ندارند و گروه های مجاز نیز ملزم شدند که از دو دادگاه صلح مجوز نمایش دریافت کنند. این مجوزها نیز تنها در محلی که صادر شده بود اعتبار داشتند از این رو گروه ها برای سفر به هر شهری موظف بودند مجوز دیگری تهیه کنند.
از طرف دیگر بازیگرانی که وابسته به نجیب زاده ها نبودند دیگر ولگرد و غیرقانونی محسوب نمی شدند و حق اجرای نمایش در خارج از گروه خود را نیز داشتند. وضع این قوانین از تعداد بازیگران کاست و بر ضمانت اجرایی جواز گروه ها افزود.
هنگامی که در سال 1574 یک مقام رسمی از وابستگان سلطنتی سرپرست نمایش ها و سرگرمی ها و صادر کننده مجوز برای همه نمایش ها و شرکت های نمایشی گردید، نفوذ ملکه باز هم افزایش یافت. به این ترتیب نظارت سلطنت بر تئاتر و گروه های نمایشی مجاز کامل شد و هر شرکت مجازی می توانست در هر نقطه ای از قلمرو انگلستان نمایش بدهد. هرچند بسیاری از مقامات محلی معتقدبودند که ملکه حق آنان را غصب کرده است زیرا آنها هستند که مسئول سلامت، تربیت و اخلاقیات جامعه خویشتند.
در نتیجه طی سی سال بعد دولت های محلی با بهانه های مختلف از پذیرفتن مجوز بازیگران طفره می رفتند. از رایج ترین بهانه ها برای جلوگیری از اجرای نمایش خطر شیوع طاعون یا بدقلق بودن مردم محل بود و گاه میگفتند با تماشای نمایش مردم از کار و بار و انجام فرایض دینی خود بازمیمانند. حتی شهرهایی که نمایش های مذهبی را حمایت می کردند در مقابل نمایشگران حرفه ای مقاومت می نمودند. نتیجه آنکه بدون حمایت ملکه، بازیگران امکان بقا نداشتند.
حوالی سال 1597 زیر فشار مقامات شهرها، ملکه باز هم از تعداد شرکت ها کاست و در عین حال به مجوز گروه های موجود اعتبار بیشتری بخشید.
پادشاهان خاندان استوارت که در 1603 جانشین سلسله تودور گردیده بودند، اعتقاد داشتند که حقوق سلطنت الهی است و بر اعمال نفوذ بر امور کشور حتی بیش از الیزابت، ابرام می ورزیدند. در سا ل1604 جیمز اول همه نجیب زادگان را از داشتن گروه های نمایشی محروم ساخت لذا بین سال های 1604 و 1642 مجوز همه شرکت ها در انحصار خانواده سلطنتی درآمد.
انحصار جدید همچنی تئاتری را که باید نمایش در آن اجرا شود تعیین می کرد و ظاهراً این ماده را مقامات لندن نیز پذیرفته بودند. تا 1608 همه تئاترهای دائمی لندن خارج از محدوده شهری ساخته می شدند اما پس تعیین تئاتر توسط دربار شرکت ها به شهر آمدند و تا سال 1642 حداقل پنج تئاتر در شهر لندن ساخته شد.
قانون 1604 همه شرکت های خارج از پایتخت را غیرقانونی اعلام کرد. هر چند تعدادی از شرکت ها تا مدتی به کار خود ادامه دادند اما در نهایت کلیه تئاترها در لندن متمرکز گردیدند، به استثنای سال های طاعون که گروه های لندنی سفرهای محلی انجام می دادند.
حق نظارت بر نمایش به سرپرست نمایش ها و سرگرمی های محول شده بود و دفتر وی برای این نظارت عالیه پول های کلانی به جیب میزد. پیش از آنکه در سال 1642 تئاترها به کلی تعطیل شوند، سرپرست نمایش ها برای صدور مجوز هر نمایشنامه 2 پوند به اضافه ماهی 3 پوند دریافت می کرد و منافع دو اجرای هر تئاتر را در سال به خود اختصاص می داد.
سر هنری هربرت درآمد خود را از این دفتر پیش از سال 1642 سالی چهارهزار پوند تخمین زده بود که در آن زمان مبلغ کلانی محسوب می شد.
بیشتر بخوانیم:
کالدرون بهترین نویسنده درباری اسپانیا و معاصرانش
نمایش اخلاقی چیست و در چه دوره ای اجرا می شد؟
