در آغاز درام نویس و بازیگر یکی بودند. جدایی این دو وظیفه زمانی حاصل شد که در اوایل سده پنجم پیش از میلاد، آشیل دومین بازیگر را مطرح ساخت. اما هنوز درام نویسان در نمایش های خود بازی می کردند تا اینکه سوفوکل این رسم را در 468 با معرفی بازیگر سوم بر هم زد. ظاهراً هنگامی که بین بازیگران تراژدی نیز مسابقه ای ترتیب داده شد، حدایی بازیگر و نویسنده کامل شد. در سده پنجم بازیگران حداکثر نیمه حرفه ای به شمار می رفتند، زیرا هنوز نیازی به بازیگر حرفه ای و تمام وقت نبود.
پس از حدود 468 تعداد بازیگران برای هر نمایش تراژدی در سه نفر تثبیت شده بود و این سه بازیگر همه نقش های موجود در نمایشنامه را بازی می کردند. قاعده سه بازیگر گاهی تعدیل می یافت و اجازه داده می شد که از بازیگرانی بدون دیالوگ یا با چند خط دیالوک استفاده شود.
اودیپ در کولون، اثر سوفوکل را می توان با سه بازیگر اجرا کرد به شرط آنکه بازیگری که در پرده قبل نقشی را بازی می کند، در پرده بعدی نقش دیگری را بر عهده بگیرد. هر چند در مورد رعایت این قانون شواهد زیادی در دست داریم ولی مشکلاتی که رسم وجود سه بازیگر می تواند ایجاد کند(حداقل با معیارهای امروزی) بسیاری از محققان را به شک انداخته است که اصلا چنین قاعده ای وجود خارجی داشته است.
کمدی محدودیت های کمتری داشت. بیشتر صحنه ها در کمدی های موجود به سه بازیگر نیاز دارند، تعدادی به چهار بازیگر و حداقل یک صحنه در دست داریم که به پنج بازیگر نیاز دارد. محدودیت تعداد بازیگران احتمالاً از آن رو اعمال می شد که داوری را بی طرفانه تر سازد. لذا محدودیت های مسابقه ها و نمایش های جشنواره لنایا احتمالاً با دیونوسیای شهر فرق داشته است چرا که گذشته از شرایط جایزه، شرایط دیگر این دو جشنواره نیز متفاوت بوده اند.
پیش از 449 (تاریخ ورود بازیگران به مسابقه) هر نویسنده ای گروه خود را انتخاب می کرد اما بعد از آن، بازیگران اصلی توسط قرعه به نویسنده شرکت کننده در مسابقه می پیوستند. قرعه کشی نیز احتمالاً برای آن انجام می شد تا نویسنده ای نتواند از طریق روابط شخصی بازیگران بهتری را انتخاب کند و از رقبایش پیش افتد. با آنکه همه بازیگران دستمزد خود را از ایالت می گرفتند تنها بازیگر نقش اول جایزه می برد، این جایزه بازیگری حتی به بازیگران نمایشنامه های خارج از مسابقه نیز تعلق می گرفت.
یونانیان در نمایش های خود برای صدا اهمیت زیادی قائل بودند زیرا آنچه مورد قضاوت قرار می گرفت زیبایی و توانایی تطبیق حالت گفتار با حالت و نقش شخصیت بود. پیداست خواندن من بیشتر تحریری یا دکلماتوری بود تا واقع گرایانه زیرا قصد بازیگر انتقال سن یا جنس نقش نبود بلکه انتقال احساس مناسب با صحنه مورد نظر بود.
بعلاوه اجرای نقش در نمایشنامه ها سه نوع طریقه بیان را از بازیگر می خواست: گفتاری، تحریری، آوازی. پرورش صدا به عنوان وسیله بیانی در یونان به همان صورتی بود که یک خواننده اپرا در زمان ما پرورش می یابد. بهترین بازیگر کسی بود که به معیارهای والایی از زیبایی در صدا می رسید و بدترین بازیگر لفاظ و یاوه سرا بود و داد و فریاد می کرد.
برای بازیگران یونانی حالت چهره اهمیتی نداشت چرا که همواره صورتکی بر چهره می نهاد. در تراژدی اطوار و حرکت ساده و متنوع بود اما در کمدی رفتار و گفتار عوامانه، عجیب و غریب و مسخره آمیز بود. بعضی از صاحب نظران معتقدند حرکت در نمایش های یونان متمایل به معیاری مرسوم و استاندارد و یا همچون رقص های روایی حاوی اطوارهایی نمادین بود.
هرچند امروز ممکن نیست سبک بازیگری در سده پنجم پیش از میلاد را به دقت شناخت و وصف کرد اما نشانه هایی از آن سبک ها را که همه غیر واقعگرایانه بودند می توان برشمرد: اول، یک بازیگر معمولاً در یک نمایشنامه بیش از یک نقش بازی می کرد.
دوم، همه نقش ها حتی نقش زنان را مردان بازی می کردند. سوم، از آواز، تحریر، قطعات همسرایی، رقص و صورتک استفاده فراوان و آزادانه ای می شد که همه تا حد زیادی شیوه پردازانه بودند. البته شیوه پردازی بیش از حد که در اواخر سده پنجم معمول شده بود، احتمالاً در مورد اوایل سده پنجم صادق نیست.
بازی کردن در تراژدی و کمدی، هر دو بدون شک ملهم از زندگی روزمره بود، تراژدی به سوی آرمان گرایی و کمدی به جانب تقلید و هجو میل داشت، اما هر چه هست، این حوادث دراماتیک باید برای تماشاگران و دنیای آنان قابل درک و هضم بوده باشد.
بیشتر بخوانیم:
جشنواره های دراماتیک در سده پنجم پیش از میلاد
نورپردازی صحنه نمایش های ایتالیایی
تراژدی در سده پنجم پیش از میلاد/ آشنایی با آشیل، سوفوکل و اوریپید
