تعداد بازیگر در نمایش های مختلف به کلی متفاوا بود. در مجموعه های نمایشی صنفی از شمال انگلستان، بسیاری از نمایشنامه های موجود به بیش از 5 تا 10 بازیگر نیاز ندارند، پس می توان نتیجه گرفت که هر صنف به تعداد اندکی بازیگر نیاز داشت اما تعداد کل کسانی که در یک نمایش شرکت فعال داشتند بسیار زیاد بود.
تعیین بازیگر برای نمایش هایی که در صحنه ثابت اجرا می شدند مشکل بود. در نمایش اعمال حواریون که در 1536 در بورگز اجرا شد، 494 نقش را بین 300 بازیگر تقسیم کرده بودند. بیشتر نمایشنامه هایی که به تعداد کثیری بازیگر نیاز داشتند متعلق به سده شانزدهم می باشند. تعداد بازیگران در این دوره نسبت به نمایشنامه های سده های پیشین افزایش چشمگیری دارد.
غالب بازیگران از افراد محلی انتخاب می شدند، اما چگونگی انتخاب بازیگران را تنها در موارد معدودی گزارش کرده اند. در 1476 شورای شهر یورک از چهار نر از زیرک ترین، بصیرترین و تواناترین بازیگران، خواست تا از میان داوطلبان ایفای نقش آزمایش به عمل آوردند. کسی مجاز نبود که در بیش از دو نمایشنامه ظاهر شود. وجود این مقدمات ما را به این نتیجه می رساند که اصناف اجباری در گماردن اعضای خود به بازیگری نداشتنند.
در سال 1496 در سئور، شهردارر و سه نفر دیگر در گزینش بازیگران همکاری داشتند. در 1540 در شهر پاریس منادیانی در خیابان های شهر اسب می راندند و از داوطلبان بازیگری دعوت به همکاری می کردند. در سال 1583 در لوسرن اعلانی تهیه شده بود که در آن از داوطلبان بازیگری دعوت می کرد تا به نزد منشی شهر بروند و نامنویسی کنند و پس از نامنویسی، منشی شهر با کمک کمیته ای بازیگران را انتخاب می کرد. در مواردی که یک نمایشنامه چند بار تکرار می گردید احتمالاً همان بازیگران قبلی سال ها همان نقش ها را ایفا می کردند.
بازیگران غالباً از میان تجار یا صنعتگران برگزیده می شدند و گاه نیز روحانیان یا نجیب زادگان ایفای نقشی را بر عهده می گرفتند. آنها اکثراً مردان و پسران جوان بودند اما در فرانسه زنان و دختران نیز گاه در صحنه ظاهر می شدند.
بازی کردن نقش های دوگانه و چندگانه رواج بسیاری داشت، در سال 1547 در والنسین بیش از 100 نقش را به 72 بازیگر واگذار کردند و در مون در سال 1501 حدود 350 نقش را بین 150 بازیگر تقسیم کردند. از طرف دیگر گاه یک نقش به بیش از یک بازیگر نیاز داشت از جمله هنگامی که شخصیت نمایش از کودکی تا بزرگسالی در صحنه ظاهر می گشت. برای صحنه های خشن مانند سر بریدن یا زنده سوزاندن، به جای بازیگران از آدمک ها استفاده می شد.
برای تضمین اجرای مقررات و انضباط بازیگران روش های مختلفی وجود داشت. در لوسرن در 1583 هر داوطلب بازیگری 14 روز فرصت داشت تا اعلام کند نقش موردنظر را پذیرفته است و هنگامی که نقش را می پذیرفت، باید سوگند یاد می کرد که بازی را نیمه کاره رها نخواهد کرد.
در والنسین در 1547 هر بازیگر مجبور بود در محضری سوگند یاد کند که در روزهای موعود در صحنه حاضر خواهد شد. تمهیدات دیگری نیز در موافقت نامه های والنسین چیده می شد، از جمله هر بازیگری موظف بود همان نقشی را که برای او در نظر گرفته بودند، ایفا کند و طبق برنامه در تمرینات حاضر شود، همین طور موافقت می کرد که در کار ناظران کمیته دخالت نکند، یا در برابر تصمیمات آنان نق نزند.
در مورد غیبت در تمرینات و تخلفات از قانون، برای بازیگران جریمه هایی در نظر گرفته می شد. از موافقت نامه یا قراردادهایی که از شهرهای دیگر به دست آمده پیداست که حسادت، استعفا و مشاجره در میان بازیگران رواج داشته است و در سده شانزدهم تهیه کنندگان برای پیشگیری از این مشکلات تجربیات فراوانی آموخته بودند.
زمان تمرین با معیارهای امروزی بسیار کم بود. مثلاً برای نمایشی که اجرای آن در مون چهار روز تمام طول می کشید، تنها 48 روز تمرین در نظر گرفته بود. تنها دو تا پنج تمرین برای اجرای مجموعه های انگلیسی کافی بوده است.
از طریق مدارکی که از سال 1583 از لوسرن به جا مانده، مقداری از روند کلی کار و تمرینات قابل استنباط است، در نمایشی که زمان اجرای آن 24 ساعت بوده است، پیش از اولین تمرینات، همه اعضای نمایش جمع شده اند، متن نمایش برای تمرین به 12 قسمت تقسیم شده است، علاوه بر تمرینات جمعی، بازیگرانی که با یکدیگر نقش داشتند موظف بوده اند جداگانه با هم تمرین کنند، وقتی در طول کار با مشکلی روبرو می شدند، تمرین های اضافی در نظر گرفته می شد و تغییرات در دیالوگ و بازی باید در طول تمرینات مقدماتی صورت می گرفت.
با آنکه نمایش در فضای آزاد اجرا می شد، تمرینات در یک تالار بزرگ سربسته به عمل می آمد. در این سال بین اولین تمرین و اولین اجرا هشتاد روز فاصله افتاده است اما تعداد کل تمرینات ذکر نشده است.
سازمان هایی که مخارج نمایش را تامین می کردند در طول تمرینات برای بازیگران غذا و آشامیدنی تهیه می کردند. اگر یکی از شرکت کنندگان غیبت می کرد، لازم بود دیگری را به جای او بگمارند و مزد شخص تازه وارد را از بازیگری که غیبت کرده می ستاندند. در صورتی که بازیگر غایب، فقیر می بود، گروه تهیه کننده متعهد به پرداخت این پول می شد.
معلوم نیست که تمرین نهایی با لباس مرسوم بوده باشد، احتمالاً هر قطعه ای جداگانه تمرین نهایی می شد، اما برخی از نمایشنامه ها آنقدر طولانی بودند، مثل نمایشنامه ای در بورگز در 1536 که اجرای آن چهل روز طول کشید، که تمرین نهایی با لباس با معیارهای امروزی غیرممکن به نظر می رسید.
از طرف دیگر در سال 1509 در رومنز پس از آنکه تمرین با لباس انجام گرفت، دریافتند که زمان نمایش بسیار طولانی است و قسمت اعظم آن حذف شد.
در سال 1547 در والنسین در یک نمایش که 25 روز پشت سر هم در بعدازظهرها اجرا می شد، از بازیگران خواسته شده بود هر روز از ساعت 7 صبح در محل حاضر باشند و پیداست که این درخواست به منظور تمرین نمایشی بوده که بعدارظهر اجرا می شده است.
در نمایش هایی که در صحنه های ثابت اجرا می شدند بازیگران به هیات دسته ابتدا در حوالی محل نمایش و سپس هنگام رسیدن به صحنه، مدتی در اطراف مکان نمایش راهپیمایی می کردند، و پس از آن در نزدیکی عمارت های موردنظر خود در صحنه جا می گرفتند.
در بسیاری از موارد بازیگرانی که بازی نداشتند در مقابل دید تماشاگران می ایستادند و در مواقع لزوم قدم پیش نهادهو نقش خود را ایفا می کردند و باز به محل خود باز می گشتند.
در لوسرن روش جالبی طرح شده بود که بازیگران می توانستند برای تعویض لباس ناگهان ناپدید شوند و یا در خلال نمایشی که 24 ساعت به طول می انجامید، چیزی بخورند.
در والنسین با بازیگران توافق شده بود که در طول اجرا بدون اجازه محل نمایش را ترک نکنند و در خلال نمایش به آنها غذا داده شود. در پایان نمایش بازیگران به هیات دسته به طرف مکان ویژه خود راهپیمایی کرده و در آنجا در ضیافتی شرکت می کردند.
در بعضی برنامه های منفرد از مجموعه های نمایشی بازیگران موظف بودند با واگن صحنه به نقاط تعیین شده در شهر بروند و نمایش را در آنجا تکرار کنند. در چنین مواردی بین هر اجرا یک راهپیمایی برگزار می شد.
بدون شک کیفیت بازیگری در نمایش های گوناگون تفاوت های چشمگیری داشته است. از گزارش های قرون وسطایی در می یابیم که بعضی از بازیگران به شدت تجلیل می شدند. در برخی از گزارش ها بازیگران لعنت شده اند. چنین به نظر می رسد که صدا در بازیگری بیش از هر چیز دیگر اهمیت داشته است در نمایش های بومی، برخلاف نمایش های عبادی، گفتار به آواز نبود و بازیگران با زبان و لهجه های کوچه و بازار سخن می گفتند. از آنجا که نمایشنامه های به دست آمده فاقد ظرافت هستند لذا می توان دریافت که برای ایفای نقش در آنها نیازی به بیان فاخر و شیوا نبوده است.
غالب شخصیت های نمایش تیپ بودند و تنها حرکت های معدودی از آنها انتظار می رفت ، حرکاتی برای ستایش، شعف، خشم یا اندوه. نقش های جدی در این نمایش ها به دقت تعیین و تثبیت شده بودند اما نقش های کمدی امکان بدیهه سازی یا پانتومیم بیشتری داشتند.
اگر بازیگری برای ارائه واقعگرایانه نقش خود تلاش می کرد، خود را به خطری جدی می افکند. در 1437 بازیگری که نقش یهودا را ایفا می کرد، هنگام به دار آویخته شدن نزدیک بود واقعاً خفه شود. 1496 در سئور لباس شیطان آتش گرفت و در نمایش دیگری بازیگرانی که در صحنه جهنم را اجرا می کردند اکثراً به وسیله آتش و دود توپ و وسایل دیگر ایجاد صوت مجروح شدند.
در سده شانزدهم تعدادی از بازیگران چندان مهارت و تجربه کسب کرده بودند که به عنوان مربی استخدام می شدند. در مورد میزان رواج بازیگری حرفه ای اختلاف نظر وجود دارد، با آنکه اکثر بازیگران غیر حرفه ای بودند اما معدودی از آنها دستمزد یک بازیگر حرفه ای را دریافت می کردند. در پایان قرون وسطی، بازیگران حرفه ای به صراحت ابراز وجود و اعلام موجودیت کردند.
بیشتر بخوانیم:
طراحی صحنه در تئاترهای رومن چگونه بود؟
تاثیر سنه کا بر تراژدی شکسپیر و عصر رنسانس
آغاز تئاتر و درام در یونان باستان
