نمایش های تئاتری در راهپیمایی هایی که به مناسبت تاجگذاری، عروسی های شاهانه، پیروزی های نظامی و مراسم استقبال از شاهان میهمان برگزار می شد به خیابان ها کشیده شدند. این مراسم که شهرداری های آنرا تهیه می کردند دارای یک الگوی اصلی بود: مقامات رسمی، نماینده های روحانیان و نمایندگان اصناف تجلیل شوندگان را در محلی خارج از شهر که قبلا برای این منظور در نظر گرفته شده بود ملاقات می کردند، سپس همراه آنها از مسیری که به دقت تعیین و برنامه ریزی شده بود به شهر می آمدند و به کلیسای جامع شهر می رفتند.
در آنجا پس از یک مراسم مذهبی، تجلیل شوندگان تا محل اقامت شان مشایعت می شدند، این گونه مراسم ضمناً موقعیتی بود تا مقامات شهری و کلیسایی وفاداری و احترام خود را به پادشاه نشان دهند.
این مراسم در آغاز تنها یک راهپیمایی بود اما به تدریج نمایش هم بدان افزوده شد. نمایش ها احتمالاً از سال 1326 بدان ها افزوده شدند اما در سال 1298 جزئی از مراسم محسوب می شدند. در این سال در بزرگداشت پیروزی ادوارد اول بر اسکات ها چنین مراسمی هم گزارش شده است. در پاریس اولین گزارش دقیق از نمایش خیابانی هنگام دیدار ادوارد اول از فرانسه ضبط شده است. اینگونه مراسم به تدریج در سراسر اروپا رواج یافت و با آنکه مدت ها به صورت های تعدیل یافته ای اجرا می شد، اما پس از سده هفدهم به شکل نمایش های دراماتیک درآمد.
افزودن نمایش به یک مراسم رسمی درست زمانی انجام گرفت که درام های مذهبی به خارج از کلیسا آورده شدند.در سال های اولیه موضوع این نمایشها شباهت بسیاری به موضوع نمایش های مذهبی داشت. در آغاز سده پانزدهم نمایش ها به طور روزافزونی تمثیلی یا تاریخی شدند.
آثار بعدی وظیفه بزرگداشت از میهمانان را بر عهده گرفتند و غالباً در آنها تذکراتی ضمنی به رمنروا درباره وظابف او نسبت به زیر دستانش گنجانیده می شد. از آنجا که در این نمایش ها داستان هایی از انجیل، تاریخ و اساطیر به صورت تمثیلی طرح می گردیدند، لذا به انواع اصلی درام های قرون وسطایی شباهت پیدا کردند که عبارت بودند از نمایش های مذهبی، نمایش های اخلاقی، مسابقات، بدل پوشی و میان پرده های جدی.
به رغم همه شباهت ها تفاوت هایی نیز به چشم می خورد مثلا در غالب آنها از عناصر پانتومیم استفاده می شد. این گونه نمایش ها را تابلو ویوان یا تابلوی زنده می نامیدند.
در اغاز برای هر مراسمی تنها یک تابلو به نمایش درمی آمد اما در اواسط سده پانزدهم تعداد این تابلوها به پنج یا شش و حتی بیشتر رسید که دیالوگ و گفتار نیز در آنها به کار می رفت. هر تابلویی به تنهایی مستقل بود اما همه تابلوها در کل موضوع مشترکی داشتند.
در سده شانزدهم و هفدهم در انگلستان درام نویسانی همچون نیکلاس یودال، جان لی لی، بن جانسن، توماس دکر و جان وبستر عهده دار نوشتن این نمایشنامه ها بودند.
هر قطعه صحنه جداگانه ای داشت و راهپیمایان در مقابل هر یک از این صحنه ها ایستاده و آن را تماشا می کردند و سپس راهپیمایی خود را به سوی تابلوهای بعدی ادامه می داند.
تماشاگر اصلی نمایش ها میهمانان و همراهان انها بودند. از طرف دیگر برای تماشاگران شهری که در کنا رخیابان رصف می کشیدند، یا بر بام خانه ها می ایستادند و یا از پنجره خانه ها نمایش را تماشا می کردند خود راهپیمایی و منظره میهمانان سلطنتی تماشایی تر بود.
صحنه های این تابلوها از نظر وسعت و پیچیدگی با یکدیگر تفاوت بسیار داشتند و بسیاری از صحنه ها دارای جندین طبقه بودند. از نظر کلی وسایل صحنه و قراردادهای نمایشی آنها از هر لحاظ شبیه اشکال دراماتیک آن دوره بوده است.
در سراسر اروپا تهیه و سرمایه گذاری این نمایش های خیابانی برعهده شهرداری ها و اصناف تجاری بود. مثلا در مراسم ورود کاترین آراگونی، به لندن در سال 1501، مسئولیت تهیه هر تابلو به یکی از مقامات شهری واگذار شده بود. همو بود که افرادی را استخدام می کرد، بازیگران را دعوت می کرد و بر کلیه امور تهیه و تولید نظارت می نمود.
بودجه این نمایش ها از طریق مالیاتی که بر مردم بسته می شد تامین می گردید. این روش با تفاوت های کوچکی ظاهرا همه جا گیر بوده است.
بیشتر بخوانیم:
کورال ها یا تئاترهای عمومی در تئاتر اسپانیا
جایگاه تئاتر از 500 تا 900 میلادی
