در نمایش های قرون وسطی بسیاری از شخصیت های نمایش لباس های معاصر آن دوران را می پوشیدند. مثلاً سربازان رومی زره های قرون وسطایی می پوشیدند و لباس روحانیان رده بالای یهودی همان لباس اسقف های کاتولیک بود.
بسیاری از شخصیت های انجیلی که وابسته به مسیحیت ارتدکس بودند و کسانی که از نظر تاریخی یهودی محسوب می شدند، کسوت کشیش ها را در سر می کردند و یهودیان دیگر همان لباس های معمول یهودیان قرون وسطی را می پوشیدند.
خدا در لباس امپراتور یا پاپ ظاهر می شد و لباس فرشتگان همان لباس کلیسایی با بالهای مصنوعی بود. هر شخصیت مهم زمینی یا آسمانی، یک نشانه یا شیء تمثیلی همراه خود داشت مثلا میکاییل فرشته مقرب، شمشیر آتشینی را دور سر می گرداند.
شیاطین لباس های تخیل آفرینی داشتند زیرا قرار بود شبیه پرندگان شکاری، هیولاهایی با سر حیوانات، جانورانی فلس دار، دمدار، شاخدار یا چنگال باشند.
بازیگران غالباً موظف به تامین لباس خود بودند، مگر آنکه لباس صحنه شان با لباس روزمره تفاوت می داشت، بنابراین اسنادی که از سازمان های تولید نمایش به دست آمده تنها هزینه های مربوط به لباس های استثنایی، همچون لباس شیاطین یا آدمک ها و وسایل صحنه را ضبط کرده اند.
بازیگران به ویژه هنگام ایفای نقش افراد متمول مخارج زیادی را متحمل می شدند. اجرای نقش های دوگانه مخارج را باز هم بیشتر می کرد به خصوص در سده شانزدهم که لباس صحنه حتی برای شخصیت هایی از طبقات فرودست از پارچه های گرانقیمت تهیه می شد.
گاه از توانگران شهر، حتی آنهایی که در نمایش شرکت نداشتند، خواسته می شد برای بازیگرانی که قادر به تامین لباس خود نبودند لباس تهیه کنند، این امر در سال 1517 در شهر شالن مارن اتفاق افتاد.
منابع دیگر تامین لباس، روحانیان که لباس خود را قرض یا اجاره می دادند، اشخاصی که تهیه لباس را تعهد کرده بودند یا افراد دیگر، که کسانی که تهیه لباس و دکور نمایش را کنترات می کردند، بودند.
از آنجا که بازیگران موظف به تهیه لباس خود بودند، نیاز به همفکری و هماهنگی داشتند. در لوسرن کارگدان شرح دقیقی از لباس مورد نظر را به بازیگرانش می داد. لذا منطقی است که فرض کنیم در نقاطط دیگر نیز وضع به همین منوال بوده است.
این تعهدات در مورد وسایل دیگر مورد نیاز بازیگران نیز صادق بود مگر آنکه آن وسیله به راحتی قابل حصول نمی بود. وسایلی مانند عصا، گردنبند، طناب و غیره.
در این صورت از بازیگران نمایش های دیگر، که آن وسیله را قبلاً تهیه کرده بودند به عاریه گرفته می شد. الته تهیه اشیاء غیرعادی و گرانقیمت بر عهده تهیه کنندگان بود.
موسیقی
در غالب نمایش های قرون وسطایی از موسیقی استفاده می شد. موسیقی گاه تا آماده شدن بازیگران نیز نواخته می شد. در طول نمایش یک گروه همسرا از فرشتگان شامل پسران همسرای کلیسا، که معمولاً در مقابل عمارت بهشت دیده می شدند، سرودهای ذهبی می خواندند.
فرشتگان برای اعلام پیام های خدا با شیپور موسیقی شاد می نواختند و در فواصل تغییر صحنه نیز ساز می زدند یا آواز دسته جمعی می خواندند.
در غالب نمایش ها تعدادی آواز غیرمذهبی و محبوب مردم توسط بازیگران و آوازهای مذهبی توسط گروه همسرایان خوانده می شد.
نام و محتوای آوازها به ندرت در متن نمایشنامه ها ذکر شده است اما می دانیم که آواز توسط بازیگران منفرد و پسران همسرای کلیسا و نواختن ساز توسط نوازندگان حرفه ای اجرامی شده است. در چلمز فورد در سال 1562 حداقل 40 خنیاگر و در لوسرن در سال 1571 حدود 156 خنیاگر استخدام شده بودند.
نوازندگان همچنین هنگام تنفس نغمه های مشهور روز را می نواختند و شب ها پس از پایان نمایش نیز برنامه اجرا می کردند.
بیشتر بخوانیم:
شکل گیری تئاتر رومن و جشنواره های آن
قوانین دولت انگلستان برای تئاتر در رنسانس
نقش همسرایان در نمایش های باستان چیست؟
